Rozdział 2: Zapach-O-Vision

Smell-O-Vision to technologia, która pozwalała widzom "wyczuć" to, co dzieje się na zdjęciu, uwalniając zapach podczas projekcji filmu. Pozwoliło to widzom pełniej "doświadczyć" filmu. Hans Laube był tym, który jako pierwszy opracował tę metodę i po raz pierwszy został użyty w filmie Zapach tajemnicy, który został wydany w 1960 roku i został wyprodukowany przez Mike'a Todda Jr., syna reżysera filmowego Mike'a Todda. Po aktywacji muzyką filmu technika rozpylała trzydzieści różnych zapachów na siedzeniach kina.

Koncepcje integracji doświadczeń zapachowych z przedstawieniami rozrywkowymi istnieją od co najmniej 1868 roku w teatrze na żywo, a pierwsze użycie w filmie miało miejsce w 1906 roku. Ponadto w tej samej epoce zastosowano inne podejścia, które są z grubsza porównywalne, takie jak "Smell-O-Rama" General Electric z 1953 roku i konkurencyjny system o nazwie "AromaRama" w 1959 roku. Oba te wydarzenia miały miejsce w Stanach Zjednoczonych. Od tego czasu wykorzystano również inne pomysły, które są koncepcyjnie podobne, takie jak ulepszona wersja obrazu Johna Watersa "Polyester", która została wydana w 1982 roku.

Podczas Magic Dance of the Fairy Acorn Tree, który odbył się w 1868 roku w londyńskim Alhambra Theatre of Variety, wykonano innowacyjny nowy efekt za pomocą rozpylania zapachu Rimmel wokół sali. Jednak Laube, który był obywatelem Szwajcarii, wrócił do Europy w 1946 roku po nieudanych próbach przyciągnięcia jakichkolwiek firm filmowych lub telewizyjnych do swojej innowacji.

Dodatkowe wysiłki podjęto w 1940 roku w Vogue Theatre w Detroit w stanie Michigan filmami Boom Town i The Sea Hawk. Próby te obejmowały uwalnianie zapachów w określonych okresach obrazu.

We wrześniu 1958 roku ogłoszono film o filmie, który miał zostać wydany później pod tytułem Screen Scent No.

1 miał zostać nakręcony w marcu 1959 roku przy użyciu metody zapachowej o nazwie "Weiss-Rhodia Screen-Scent", która miała zostać opracowana przez firmę prowadzoną przez Charlesa H.

Weiss, dyrektor odpowiedzialny za public relations.

Film był zapowiadany jako "kalejdoskop wesołości" i otrzymał ten opis.

dramat i dziennik podróży".

Rhodia spędził większą część dwóch lat na opracowywaniu procedury.

Inc, spółka zależna Rhône-Poulenc.

W październiku 1959 roku mówiono, że Walter Reade Jr. spieszył się, aby pokazać The China Wall, dziennik podróży po Chinach, który został nakręcony we Włoszech, w Palace Theatre w Nowym Jorku.

Charles Weiss był tym, który wymyślił tę konkretną metodę. W 1959 roku pojawił się w programie telewizyjnym "To Tell the Truth" emitowanym przez CBS i powiedział:

Opracowałem metodę nadawania filmom pachnącej atmosfery. AromaRama to nazwa, którą nadałem procedurze. Nasz film fabularny "Behind the Great Wall", który jest produkowany od prawie dwóch i pół roku, będzie miał swoją światową premierę 2 grudnia w Mayfair Theater w Nowym Jorku. Nasi widzowie nie tylko będą mogli zobaczyć akcję i usłyszeć rozmowę, ale także będą mogli poczuć zapach scen. W trakcie filmu ponad sto różnych zapachów zostanie rozproszonych po audytorium. Do tej kategorii należą zapachy trawy, brudu, wybuchających petard, rzeki, kadzideł, płonących pochodni, koni, restauracji i aromatu tygrysa, który został schwytany, wśród wielu innych. Zgadzając się z Rudyardem Kiplingiem, jesteśmy zdania, że zapachy są bardziej prawdopodobne niż dźwięki lub widoki, które pociągają za serce.

Film został ostatecznie wydany pod tytułem Behind the Great Wall 9 grudnia 1959 roku w Nowym Jorku w DeMille Theatre, który niedawno zmienił nazwę.

Weiss zaproponował inną interpretację tego, skąd pochodzi termin "AromaRama". Według Weissa, "Scenarzysta Henry Myers (Destry Rides Again) wymyślił nazwę "AromaRama", ponieważ metoda była dla zmysłu węchu tym, czym Cinerama była dla zmysłu wzroku. AromaRama była bardziej parodią Cineramy niż jej parodią. Ponieważ dystrybutor Walter Reade wierzył, że wiele sekwencji w Za Wielkim Murem będzie jeszcze bardziej uderzających z dodatkiem zapachów, ten film został wybrany. Spodziewano się, że zostanie dobrze przyjęty w Stanach Zjednoczonych, biorąc pod uwagę, że został uhonorowany znaczącymi honorami w Europie; Ta prognoza okazała się słuszna.

Bosley Crowther, piszący dla The New York Times, dał filmowi jedną gwiazdkę i nazwał go "wyczynem kaskaderskim", który miał "zero" w kolumnie mierzącej "korzyści artystyczne". Recenzja Bosleya Crowthera była jedną z kilku negatywnych. Mówiono, że dokładność zapachów była "kapryśna" i że były one "nieuchwytne, uciążliwe lub zdawkowe i nijakie" oraz że zapachy były "jedynie wytworzonymi aromatami, które czasami pasują do tego, co się ogląda, ale najczęściej komplikują środowisko". Z drugiej strony sam film, który nie został wyprodukowany z myślą o AromaRamie i zdobył wiele uznania, został skrytykowany. New Yorker opublikował kolejną recenzję, która nie była pozytywna.

Wśród negatywnych było kilka pozytywnych recenzji. W artykule "AromaRama Premieres Here: Audience Smells What It Sees and Hears in Movie", opublikowanym w New York Herald Tribune, anonimowy krytyk pisze: "Z kilkoma drobnymi wyjątkami, publiczność zeszłej nocy ogłosiła, że sukcesja zapachów od samego początku odniosła całkowity sukces. To otwarcie składało się z komentatora telewizyjnego o nazwisku Chet Huntley, który zademonstrował, co miało się wydarzyć, krojąc pomarańczę podczas utworu zapachowego Kolejna historia, która została opublikowana w Sunday Herald Tribune 13 grudnia 1959 r., Stwierdzała: "Nie dają poczucia, że zostały wdmuchnięte lub uniesione z żadnego konkretnego kierunku, co jest zagadkowym zjawiskiem (chociaż mówi się, że są one powiązane z systemem klimatyzacji). W rzeczywistości nie trzeba wąchać ani podejmować żadnego innego wysiłku, aby odebrać każdy niepowtarzalny zapach, ponieważ sam dotrze do nosa. A jeszcze bardziej zdumiewające jest to, że każdy wyraźny zapach znika bardzo natychmiast, gdy tylko zapach obrazu opuszcza ekran... Nie ma wątpliwości co do wpływu, jaki ma na wytwarzanie przekonujących iluzji rzeczywistego świata.

The Sunday News przyznał filmowi 3+1⁄3 gwiazdki na 4 możliwe w recenzji zatytułowanej "'Behind Great Wall' Puts Smell on Screen".

Recenzent Dorothy Masters napisał: "Wielu mędrców oczekiwało przybycia AromaRamy, Charlesa Weissa, najwybitniejszego ze wszystkich proroków, profesjonalisty odpowiedzialnego za public relations, który przebył dużą odległość, aby uzyskać poparcie firmy chemicznej, zakładu wykorzystującego elektroniczne filtry powietrza, firmy produkującej sprzęt fotograficzny i firmy produkującej zegary przemysłowe.

Wspólnie opracowali metodę, która może z powodzeniem dopasować wizualną reprezentację pomarańczy do odpowiadającego jej aromatu.

Zauważono to w recenzji, która ukazała się w wydaniu Time Magazine z 21 grudnia 1959 r.: "Za Wielkim Murem autor powiedział: "Sama procedura AromaRama jest raczej sprytna. Został wymyślony przez eksperta od public relations o nazwisku Charles Weiss. Film ma coś, co nazywa się "ścieżką zapachową", która wysyła sygnały do elektrycznego "wyzwalacza" i powoduje uwolnienie fali zapachowej do kina przez otwory wentylacyjne klimatyzacji. Twórcy AromaRama twierdzą, że ich produkt może wyeliminować zapachy prawie tak szybko, jak może dotrzeć do każdego nozdrza w domu w ciągu dwóch sekund i że może to zrobić w zaledwie dwie sekundy. Kiedy powietrze jest odciągane do filtrowania, jest przepuszczane przez naładowane elektrycznie przegrody, które wytrącają cząstki aromatyczne. Zapachy są budowane na bazie, która szybko odparowuje (freon), a gdy powietrze jest odciągane, jest filtrowane. Rhodia, Inc. była firmą, która stworzyła zapachy. " Rhone Poulenc był właścicielem Rhodia jako spółka całkowicie zależna.

Ze względu na złą reakcję filmu, prasa przemysłu filmowego przewiduje teraz, że metoda uwalniania zapachów będzie słaba, co grozi zakłóceniem premiery Scent of Mystery, zanim jeszcze zostanie otwarty.

Charles Weiss kontynuował swoje eksperymenty z filmami i zapachami, dodając zapachy do starszych czarno-białych filmów. Jego celem było pokazanie, w jaki sposób zapachy mogą być wykorzystywane w przyszłości, pokazując, w jaki sposób można je włączyć do kina.

Podczas Wystawy Światowej w 1939 roku Todd senior zaprezentował serię filmów muzycznych i w tym czasie po raz pierwszy spotkał Laubego. Piętnaście lat później, kiedy Todd i jego syn pracowali nad filmem "W osiemdziesiąt dni dookoła świata", zastanawiali się nad kilkoma sposobami jego ulepszenia. Przypomnieli sobie o innowacji Laube'a i pomimo faktu, że zdecydowali się nie używać jej w tym filmie, Todd Jr., po śmierci ojca, był nią na tyle zainteresowany, że podpisał z Laube kontrakt ze studiem filmowym.

Technologia, która została opracowana przez Laube i nazwana "Smell-O-Vision" przez Todda, została udoskonalona w tym okresie. Teraz, zamiast ręcznie uwalniać zapachy, zastosował to, co nazwał "mózgiem zapachu", który był serią pojemników na perfumy połączonych w pas i zamówionych w kolejności, w jakiej zostaną uwolnione. Pozwoliło to na uwolnienie aromatów we właściwej kolejności. Następnie zmotoryzowany kołowrotek został użyty do owinięcia taśmy wokół niego. Znaczniki na filmie dostarczałyby wskazówek dla mózgu, gdy przechodził przez projektor...